Sherco Opole

Cross Country Winów

okiem zawodnika Pandy z doskoku

Największy kombinator przy zapisach czyli Anna-Dominika ;)

Wiosną tego roku, szykowaliśmy się by wyruszyć w stronę Opola na zawody, niestety poligon zasypało śniegiem i 7. kwietnia, można było jedynie pomarzyć o starcie w zawodach. Całe lato upłynęło pod znakiem treningów, różnych wyjazdów na zawody, a dla niektórych także pod znakiem kontuzji. Nadeszła jesień i oto doczekaliśmy się na zawody organizowane przez SM Panda Racing.

22 września 2013r."skoro świt" :D wyruszyliśmy z Cieszyna kilkunastoosobową ekipą. Pogoda zapowiadała się obiecująco i z goła inaczej, niż miało to miejsce w tygodniu poprzedzającym zawody. Droga przebiegła sprawnie i szybko. Kiedy dotarliśmy na miejsce, przecieraliśmy oczy ze zdumienia, widząc tłumy przybyłych zawodników. Szybkie zapisy, przegląd techniczny ( zupełnie nie rozumiem skrupulatności sprawdzania mojego motora ;) ), odprawa, kółko zapoznawcze i jazda.

Z uwagi na moje liche doświadczenie w startach, kilka minut przed rozpoczęciem, w głowie dźwięczało mi jedynie "... I'm a creep, I'm a weirdo. What the hell am I doing here? " ale jak to ze mną bywa, szybko mi przeszło, wszak przyjechałam tu dla przyjemności, na spokojnie wystartować, przejechać dwie godziny, w miarę możliwości nie torować drogi innym oraz  na końcu nie umrzeć.


...i nagle ktoś machnął flagą z czarno-białą szachownicą, z refleksem ślimaka wyruszyłam na trasę. Jedno było absolutnie pewne, Psycho-Patka jest poza moim zasięgiem, ale postaram się chociaż mieć taką samą ilość kółek co ona, żeby mnie po powrocie do domu wpuścili.

Co do reszty dziewczyn, to w ogóle nie wiedziałam, czego się spodziewać gdyż w CC nie było nam dane jeszcze razem startować. Ale jadę (bez urazy do dziewczyn) jak to baba, nie znam dobrze trasy, toteż 2km/h co by czasem się nie przewrócić, bo dźwiganie, nawet mojej lekkiej "dryndy" niesie ze sobą utratę cennych sił. Zakręciki niuansiki (taak też nienawidzę zdrobnień), nagle prostka w piachu łaaaa odkręcam gaz, dojeżdżam do rozjazdu i żadnego kurde oznakowania, skręcam na chybił trafił w prawo, patrzę i jestem z powrotem na trasie ale w miejscu przez które przed chwilą przejeżdżałam. No nic, spróbujemy jeszcze raz, koledzy z obsługi widząc co się dzieje, czym prędzej pobiegli mi pokazać gdzie to miałam skręcić. No i okazało się, że ktoś przestrzelił nawrót taśma była zerwana i ja sobie Highway na prosto, zwiedzanie poligonu. Taaak walka o cenne sekundy.

Organizatorzy na odprawie straszyli, że tor Motocrossowy, strasznie trudny i ciężki, otóż pozytywnym zaskoczeniem dla mnie było, że był superowy. Wprawdzie, kibice musieli mieć ubaw straszny, jak po pięknych lotach chłopaków/mężczyzn tudzież innych pań, na licznych hopach nadjeżdżałam ja i wydawało mi się że zapierdzielam ostro. Ha ha.

Ania walczy z czasem

Na drugim okrążeniu zobaczyłam obraz, mrożący krew w żyłach Patka w głębokim rowie z miną taką, że wystraszyłam się że coś sobie zrobiła. Przez myśl przemknęło mi, że chyba powinnam się zatrzymać i jakoś pomóc, w końcu miałyśmy trzymać się razem, ale widząc, że dwaj koledzy już pomagają wyciągnąć jej motocykl, orzekłam, że chyba nic jej nie jest i pojedzie dalej, także wypadałoby szybciutko uciekać. Bo to moja jedyna szansa na wyprzedzenie jej.

Uskrzydlona myślą, że jestem na prowadzeniu, czerpałam przyjemność z jazdy, a jak już udało mi się wyprzedzić kilka zawodników płci męskiej to po prostu siódme niebo.

 

 Dziewczyny na trasie (od lewej: Karolcia, Patka, Sandra, Karola)

Przedostatnie kółko - punkt krytyczny.

Jak człowiek nie pracuje regularnie nad kondycją oraz siłą mięśni toteż przychodzi taki moment, że siły odchodzą w zapomnienie. Najgorsze kółko ever. Że tak powiem, smykało mną doimętnie. Jadąc po piasku, odkręciłam manetę, bo już tak fajnie przecież szybko mi to szło, ale sił brak i j** do rowu głębokiego, przywołałam z oddali kibiców, wytargali mnie na trasę spowrotem i jadę. Aż tu nagle, ni stąd ni z owąd koło mnie przechodzi niczym F1, rider ubrany na niebiesko na gas gas-ie ooo jaaacie, nie wytrzymam spinam się w sobie, wszak to Patka mnie wyprzedziła, tak chciałam ją dogonić, że na torze MX wyskoczyłam na hopie i haha.. prawie jak whip, gdyby nie ten plask o glebę. Szybciutko się pozbierałam, poszłam po rozum do głowy i już sobie powolutku na drugim miejscu dojechałam do mety.

Dziewczyny na podium (brakuje Karoli i Sandry)

Zakończyłam zawody, a hasłem przewodnim na niedzielne po południe było "następnym razem będzie lepiej" a na pewno będę się starać.

Serdeczne gratulacje dla wszystkich ridersów, którzy startowali w tych zawodach i zajęli wysokie pozycje, ale i dla całej reszty, że się wam chciało wyściubić nosy z domu, zapakować motor i przyjechać się pomęczyć, dla zdrowia oczywiście.

A tyle było do rozdania

Zachęcam do opisywania w komentarzach swoich przygód na tych zawodach, negatywnych jak i pozytywnych. 

Jak dla mnie było super, świetnie extra, w przyszłym roku poprosimy co najmniej ze trzy takie imprezki ;)

Ania W. Panda Team Werbus